O mi custos, o mi heros, mi pater misericors,
Flecte, precor, ad me tuos miseranter oculos
Lucem super omnem pulchros, super solem splendidos.

Tuque, mi redemptor, Christe, fili patris opitme,
Dignare tuo cum pater me, queso, respicere,
Ut respectus possim flere miser amarissime.

Tuque, spiritus o sancte, pie mi paraclite,
Qui ex patre filioque procedis assidue,
Me tuo misellum more conturbandum commove.

Novi namque me peccasse contra te gravissime,
Sicut die, ita nocte, corde, ore, opere;
Laboravi semper valde te, deus, offendere.

Laboravi, inquam, valde plura mala facere,
Quam sint homines in orbe, quam astra in aethere,
Vel quam pisces intra mare, arena in litore.

Volo unde nunc lugere, sed non possum, domine;
Sine te quivi peccare, sed nequeo plangere,
Sine te sum lapsus male, sed non possum surgere.

Non enim possum plorare nec lamenta fundere,
Poyui multa patrare qui mala cotidie,
Quorum soli pater tuae numerus scientiae.

Care ita quidem mea sine te est arida
Sicut terra sine aqua, sicut petra rigida,
Oculorum est pupilla ceu cristallum frigida,

Sicque sicut silex dura cuncta sunt precordia;
Ideo non valet ulla emanare guttula,
Exque me nec saltem una ire potest lacrima.

Proinde meorum multa criminum cum milia
Sint et plura quam arena marina per litora
Atque multo graviora massa extent plumbea,

Clamat, ecce, supplex mea nunc ad te miseria,
Petens, ut digneris tua me misericordia
Hac respicere in hora torpentem socordia.

Age iam mei mollita de cordis duricia
Educ, queso, modo multa lacrimarum flumina
Ad facinora deflenda simul et flagitia.

Graviter peccavit mea nam tibi dementia,
Fortiter succurrat tua sed mihi clementia,
Quoniam est tibi tanta ceu nulli potentia.

Tu es trinus, tu es unus, tu es potentissimus,
Tu es pius, tu benignus, tu es clementissimus,
Ob hoc meis da dignare flumina luminibus.

Tu petram in stagna dudum convertisti laticum
Atque rupem in aquarum fontes multiplicium,
Tu potes cor ita meum emollire ferreum,

Tu pectus adamantinum reddere ut carneum,
Tu mutare nunc belvinum in humanum animum
Veterumque vel antiquum in iam novum spiritum.

Ad cadendum sola mea sufficit miseria,
Ad surgendum eget tua sed misericordia,
Quia inest mihi multa, pro dolor, vecordia.

Porrige iam lapso manum, da luctum, da gemitum,
Dona fletum, dona planctum ploratumque plurimum
Facque cor humiliatum, conturbatum spiritum.

Plorem, pater, vehementer te donante iugiter;
Plorem, fili patris, semper, flagito suppliciter;
Plorem, spiritus o sacer, te favente inpiger;

Lacrimer indesinenter et incessabiliter,
Lamenter necnon instanter, infatigabiliter,
Ut post perpetim consoler tecum et exhilarer.

Summe pater, miserere ac misericordiae
Miseranter, queso, tuae clemens reminiscere
Et ad meum me adtrahe forti Iesum robore.

Tuque, domine o Christe, o caput ecclesiae,
Adtractum, deposco, ad te me dignanter recipe
Et receptum solidare in te noli spernere.

Tuque, spiritus o sancte ac dulcis paraclite,
Mei semper meminisse noli, rex, contemnere,
Sed da patrem filiumque atque te diligere.

Deus trine, deus une, deus clementissime,
Trinitas colenda corde, mente atque pectore,
Unitas amanda valde omni nobis tempore.

Qui es quadri diligendus orbis in climatibus,
Sed mei plus irritatus corporis, heu, sensibus
Quam sis mundi a totius, credo, peccatoribus,

Miserere, queso, deus, miserere concitus,
Succurre, deposco, prius quam inferni abyssus
Me absorbeat, quo nullus utilis est gemitus.

Respice quapropter prius, pater, fili, spiritus,
Trine atque une deus, pereat quam famulus,
Quem plasmasti tuis pius miserando manibus.

Manuum tuarum opus respice clementius;
Si respexeris, ploratus sequetur uberrimus,
Immo simul ululatus erit amarissimus.

Ego, pater, ille tuus prodigus sum filius,
Abs te procul exul factus qui fui diutius
Meretricibus coniunctus et consumptis omnibus

Quae tu bonis es largitus panis miser indigus
Effectus fui subulcus, saturari cupidus
Siliquis, sed dedit nullus, quae dabantur suibus.

In me autem nunc reversus cum sim mendicissimus
Cumque tuae sciam prorsus multos penetralibus
Mercennarios in domus abundare panibus,

Reminiscens, quod benignus es atque piissimus,
Pietate tua fisus, quamvis indignissimus
Nomine servi misellus filiique penitus,

Advolutus clamo tuis eiulans vestigiis:
Pater mi, peccavi meis in celum miseriis
Atque coram te delictis gravibus et nimiis.

Non sum dignus dici tuus servus, nedum filius,
Sed iamiam dignetur meus pater clementissimus
Tractare suam benignus pietatem cicius.

Eripe de portis mortis me, pater amabilis,
Pereat ne tui iuris suis plasma meritis;
Abest panis, adest famis pestis miserabilis.

Nemo panem habet vitae preter te, altissime,
Quem nunc cernor esurire, indignus percipere,
Sed gratuito largire tu pius hunc munere.

Signatus est occisus fratri meo vitulus,
Qui fuit peregrinatus a patre diutius,
Cum multis luxuriatus miser meretricibus.

Qui ad te ubi reversus fuit mendicisiimus,
Consumptis paternis rebus atque bonis omnibus
Indigens suilli victus, sed carens hoc funditus

Inops panis, dives famis ut est piis oculis
Alonge respectus patris, est donatus osculis,
Amplexatus et benignis vehementer brachiis.

Aliud nil fuit fassus, ni quod esset filius
Eius ultra iam indignus; servis a fidelibus
Prima stola est indutus, inque manu anulus

Est confestim sibi datus, tegumenta pedibus,
Pariterque saginatus est est occisus vitulus,
Sicque fuit epulatus tecum, pater, filius.

Ergo quia est inventus, fuerat qui perditus,
Rediit resuscitatus et revixit mortuus,
Gaudio magno gavisus est cum servis dominus.

Igitur ego ipsius nunc ad te fraterculus
Clamo tuis advolutus, pie pater, pedibus,
Tuus, feteor, indignus nihil minus filius.

Ecce veniam sceleribus
Pro suis, offensum quibus te tristatur pluribus,
Quam polus ipse depictus splendeat sideribus.

Ergo sicuti tunc pius nihil herens amplius
Tam clementer es misertus nato currens obvius,
Miserere sic dignatus modo mei ocius.

Et quidem nil eo minus verum multo amplius
Peccavi tibi protervus diebus ac noctibus,
Ad bonum, pro nefas, tardus, ad malum promptissimus.

Iustificavi misellus meis facinoribus
Peccatores omnes, mundus quos tenet quadrifidus,
Proinde peto prostratus, miserere cicius.

O Iesu, quatriduanus, bone pastor, Lazarus
Mortis in sepulcro situs iamque nimis fetidus,
Monumento quamvis pressus, iamiam scatens vermibus,

Ecce iacet interemptus multis pro criminibus,
Quae gessit econtra stultus, segnis, hebetissimus,
Privatus velut ambobus cum sensu luminibus.

Freme, freme, bone Iesu, ac turbare spiritu,
Lacrimare pio fletu servi tuo interitu,
Propria qui semet manu interemit iamdiu.

Clama, clama, Iesu Christe, voce magna, domine:
‘Proli foras, tumulate, veni foras, Lazare,
Exi, exi ac procede iam mortis de carcere!’

Si clamaveris me, Christe, redemptor piisiime,
Exibo letus repente ac procedam propere,
Quin vita servum vocante fugiet mors rapide.

Ligatus pedes et manus faciemque Lazarus
Prodiit ille antiquus voce dei exitus:
Sic ego, plus licet vinctus, non prodibo tardius.

Fili dei Christe vivi, iube tui Lazari
Pedes manus ora solvi et abire desini
Et vestigiis advolvi sui sacris domini.

Iam tibi quoque patri, quin sancto spiritui,
Trino deo atque uni corde, ore supplici
Grates ago voce tali honore sub triplici:

Benedictus sit excelsus genitor et genitus
Spiritus necnon et sanctus, predulcis paraclitus,
Per quem suus est secundus suscitatus Lazarus,

Manicis qui magnis vinctus, constrictus compedibus
Flammis eram destinatus poenarum ultricibus,
Que tormentis extant prorsus plene multiplicibus.

Gloriam cantabo sane omni tibi tempore,
Si digneris evocare mortis me de limine,
Cui est vita cum patre et regnum cum flamine.

Tange, tange, Iesu Christe, meos clementissime
Oculos et squamas inde serpentinas abice
Fluminaque multa valde lamentorum elue.

Tactos terge et reterge, quo plus fluant lacrime,
Fluant nocte, fluant die, ut possint restinguere
Flammas, que sunt mihi iure penis meis debite.

Spiritus o sancte, pia respice me gratia
Et mersum mortis in ima me, precor, vivifica
Ac vivificatum tua luce iam illumina.

Gratis nam fecisti tua me misericordia,
Gratis, flagito, reforma demum et resuscita;
Gratis tua dantur dona, hinc dicuntur ‘gratia’.

Memento, domine deus, quod, gignens ac genitus
Ut est potens utque pius, sic tu nihilominus
Ante secula es benignus, mutis, potens, validus.

In quemcumque enim spiras, statim hunc vivificas,
Cum patre, cum prole tonas, regis et illuminas,
Gratiam cui vis donas, solidas et vegetas.

Quos placet, benigne vocas, vocatos sanctificas,
Humiles pius exaltas et altos humilas,
Inmundosque quos vis mundas, inpuros purificas.

Quid plura? leprosos purgas, impios iustificas,
Cum patre proleque cunctas quas vis mentes recreas
Insuper et recreatas pariter glorificas.

Quamobrem te, deus pie, postulo humillime,
Cito mihimet succurre cum patre, cum sobole,
Et ovi nimis infirme gratiam iam tribue.

Da, precor, in te clamare ‘abba, pater, domine’
Necnon atque ‘Iesu Christe’ simul, queso, dicere
Quin et te ‘o flatus alme’ vocare humillime.

Da timere, da amare, da frequenter colere
Patrem, prolem, sanctum atque da flatum diligere
Toto corde, tota mente toto necnon pectore.

Esto mihi timor ingens atque amor vehemens,
Diligam te nimis timens timeamque diligens
Serviamque contemiscens, contemiscam serviens.

Exue me, peto, meis, domine, flagitiis,
Quibus te offendi nimis retro actis seculis,
Et nunc quoque plura priscis addo nova maculis.

Deduc me in viam pacis, cum obire iusseris,
Portioque mihi lucis tunc patescat perpetis,
Merear et cum beatis te laudare angelis.

Gloria, laus, honor patri, proli ac spiritui
Ex ambobus procedenti ante orsa seculi,
Trinitati lux perenni, unitati perpeti. Amen.

main page | contents